معرفی ساز ایرانی قانون

ساز قانون توانایی بیان گوشه های موسیقی ایرانی را دارد ولی متأسفانه مدت مدیدی است كه در سرزمین ما ناشناخته مانده، در حالی كه در كشورهای همجوار مثل ترکیه و کشورهای عربی به آن توجه بیشتری شده است. قانون یکی از کهن ترین سازهای ایرانی می باشد.

اجزای ساز قانون:

• پوست
• گوشی ها
• سیم گیر
• پل
• سوتی
• پرده گردان
• کلید کوک
• خرک
• صفه رو
• شیطانک

ساز قانون نیز از آن دسته سازهای ایرانی زهی مضرابی مطلق میباشد که به شکل ذوزنقه ای قائم الزاویه است که به وسیله پوست ، چوب ، استخوان ، فلز و زه ساخته شده است. روش نواختن این ساز توسط نوازنده در حالتی است که ضلع بزرگتر آن روی میز یا پای نوازنده و به سمت او قرار دارد و با دو انگشت سبابه دست چپ و راست مجهز به مضراب نواخته می شود.

به طور معمول شامل ابریشم روکش دار یا نایلون ، 82 وتر از جنس زه می باشد که در بخش بم وترهای فلزی روکش دار مورد استفاده قرار می گیرد و بیشتر آنها در قسمت بم ، تکی و یا دوتایی در گروه های سه تایی با یکدیگر هم صدا کوک می شوند.

صدای قانون در ایران تقریباً سه اکتاونیم وسعت دارد و نت نویسی آن روی دو حامل انجام می شود برای تقریبا یک اکتاو از صدا های بم با کلید فا خط چهارم و بقیه با کلید سل خط دوم صورت می پذیرد.

تفاوت ساز قانون و سنتور

ساز قانون بر عکس سنتور انعکاس صدا ندارد و از این جهت دارای امتیاز بزرگی است. صدای ساز قانون هم به تنهایی وهم در ارکستر بسیار مناسب و شنیدنی است. از نوازندگان صاحب نام این ساز باید از دو نوازنده شیرازی به نام های رحیم قانونی و جلال قانونی یاد کرد. مرحوم مهدی مفتاح هم از دیگر نوازندگان مشهور ساز قانون می باشد.

شیوه نشستن و نواختن ساز قانون

معمولاً برای نواختن ساز قانون آنرا روی پا و یا روی میز قرار می دهند. هنگام همکاری با ارکستر، در صورتیکه نوازندگی قانون به صورت تکنوازی باشد در ردیف نخست نوازندگان و در صورتیکه بعنوان همراه خواننده و ارکستر باشد رو به رو می نشیند. در صورتیکه برای نوازندگی سازقانون از میز استفاده شود بهتر است که میز از صندلی نوازنده کمی بلندتر بوده و شیب آن هم به طرف نوازنده باشد، همچنین راحت تر است که زیر میز خالی باشد. فرم اعضای بدن هم در زمان نوازندگی ساز قانون از اهمیت زیادی برخوردار است.

از جمله این که کمر باید کاملاً صاف باشد، دست زاویه ۹۰ درجه بخود بگیرد و آرنجها داخل بدن باشد، ضمن این که دستها باید در موقع نواختن کاملاً آزاد و بدون هیچگونه فشاری بر روی سیمها و با فاصله از سیم قرار بگیرد.گاهی اوقات هم نوازنده سازقانون بر روی زمین و به صورت چهار زانو می نشیند و ساز را روی پاهایش قرار می ده، نوازنده دو دست خود را به فاصلهٔ یک اکتاو روی ساز می گذارد و دست چپ اندکی دیرتر از دست راست به سیم زخمه می زند، در این وضعیت صوتی دو صدایی و همنام به فاصلهٔ اکتاو از ساز شنیده می شود.