معرفی سبک موسیقی ملل + دانلود
موسیقی ملل برای اولین بار در دهه‌ی 1980 میلادی اصطلاح براي موسيقی هاي غير انگليسی كه در بريتانيا و آمريكا بکار برده شد.
سازهای زهی سنتي و مدرن (الكتريک و آكوستيک)، سازهاي بادی، پركاشن، كيبوردها و سينتی سايزرها، ادوات موسيقيايی بومي هر منطقه از جمله سازهاي مهم سبک موسیقی ملل به حساب می‌آیند.
شاخصه‌های اصلی ژانر یا سبک موسیقی ملل؛
بطور كلي موسيقی جهانی، موسيقی فرهنگ‌های قسمت‌های مختلف دنياست. موسيقی ملل دربردارنده‌ی سبک‌های مختلف موسيقی از نقاط مختلف جهان است كه شامل ژانرهای مختلف، برخي فرم‌هاي موسيقي فولک غربی، همچنين فرم‌هاي منتخب موسيقي اتيک (ethic)، موسيقي بومی، موسيقی غير سنتی و موسيقی است كه بيش از يك سنت فرهنگي را در بر می‌گیرد به عنوان نمونه زمانيكه موسيقي اپيک (epic) و موسيقي عامه‌پسند غربي با هم مي‌آميزند.
بواسطه‌ی گستردگي موسيقي جهاني و انعطاف‌پذيري آن به عنوان يك دسته‌ی موسيقی، ارائه‌ی تعريف جهانی براي آن به راحتي امكان پذير نيست. موسيقي جهاني به سال‌های 83-1982 برمي‌گردد یعنی زمانيكه مروجان، كمپاني‌هاي ضبط، نشر یا فروشگاه‌ها و برخي از روزنامه‌نگاران و رسانه‌هاي بريتانيا و آمريكا، شروع به ارائه‌ی موسيقی ساير كشورها، بويژه موسيقی آفريقايی کردند چرا که این ژانرها با نام موسیقی جهانی شناخته می‌شدند. پديده‌ی جهاني شدن باعث گستردگي اين نوع موسيقي و افزايش شمار شنوندگان و علاقه‌مندان آن شده است. رشد اين موسيقي باعث پديد آمدن زير ژانرهايي همانند ورد فيوژن (world fusion)، گلوبال فيوژن (global fusion)، اتيك فيوژن (ethic fusion) و ورد بيت (world beat) شده است.
مثال های موسیقی ملل
مثال‌هاي رايج فرم‌هاي موسيقي ملل عبارتند از فرم‌هاي مختلف موسيقي كلاسيک غير اروپايي (همانند موسيقي كوتو (koto) چيني و ژاپني، موسيقي راگا (raga) هندي و سرودهاي تبتي، موسيقی فولک اروپاي شرقي (به عنوان مثال بالكان)، موسيقي فولک شمال اروپا، و اشكال متعدد موسيقي فولك و قبيله‌اي خاور ميانه، آفريقا، آسيا، اقيانوسيه، آمريكاي جنوبي و مركزي و موسيقي اندونزي. موسيقي جهاني غربي، داراي پشتوانه‌ی فرهنگي گسترده‌اي است كه در طي قرن‌ها رشد كرده است، به هر حال برخي سنت‌هاي موسيقيايي آسيائي، پلي‌نزيايی، آفريقايی و شرقي در طي هزاران سال رواج داشته‌اند. اگرچه ژاپن، چين، هند و اندونزي داراي سنت‌هاي هنر موسيقيايی طولاني مدت هستند (كه در آن موسيقي توسط گروهي از نوازندگان متبحر نواخته مي شود)، ولي اكثر جوامع غير غربی داراي سنت‌هاي موسيقی يا به عبارتي كنسرت‌هاي معمول نيستند. در عوض موسيقی براي آنها به معناي بخشي از زندگي روزمره است كه بسياري از اينگونه موسيقي‌ها بداهه‌نوازي بوده و به ندرت به صورت شفاهي انتقال مي‌يابد؛ بنابراين اين نوع موسيقی ها نمی توانند با اصطلاحات موسيقيايی غربی استاندارد توصيف شوند يا با استفاده از نمادهاي موسيقي غربي نگاشته شوند. مطالعه اين نوع موسيقی ها تنها از طريق تركيب موسيقي‌شناسی و انسان‌شناسی قابل انجام است. بنابراين اگرچه بايد بين موسيقی هنری (توسط نوازندگان حرفه‌اي) در مقابل ديگر انواع موسيقي كاربردي تمايز قائل شد ولي اين اشاره به هنري بودن بيشتر يا برتري آن به انواع ديگر موسيقي ندارد. برخي ويژگي‌هاي موسيقي غير غربي عبارتند از:
ريتم (Rhythm):
موسيقی غير غربی (بويژه آفريقايي) مي‌تواند استفاده‌ی گسترده‌تر و خلاقانه‌تري از ريتم نسبت به قطعات موسیقی غربی داشته باشد.
ديناميک:
موسيقی غير غربي به ندرت از ديناميک به عنوان يك مفهوم مستقل استفاده مي‌كند. تغييرات در بلندي صدا/آرامش مي‌تواند بوسيله افزايش و كاهش شمار اجرا كنندگان انجام شود.
ملودی:
ژانر یا سبک موسيقی ملل غير غربی اغلب از فواصل ملوديك ميكروتونال استفاده مي‌كند كه از گام‌هاي موسيقي غربی سنتی بزرگتر و كوچكتر هستند.
هارمونی:
بطور كلی، هارموني در لهجه‌هاي موسيقيايی غير غربي همانند غربی نيست. موسيقي غير غربی ممكن است اصلاً هارموني نداشته باشد يا ممكن است هارموني‌هاي آن روي سيستم‌هاي گامي كاملاً متفاوت از موسيقی غربی باشد.
شيوش (رنگ صدا):
اگرچه موسيقي غير غربي عمدتاً داراي طبيعت آوازي است، برخي فرهنگ‌ها ادوات موسيقي كاملاً مستقلي توليد كرده‌اند. اصوات رنگارنگ پركاشن، ادوات موسيقي بادي و زهي منحصر به فرد عموماً در این سبک مورد استفاده قرار مي‌گيرند.
فرم:
ساختاربندي موسيقي غير غربی آزادتر از موسيقي غربی است و بسياري از انواع آن برپايه‌ی بداهه‌نوازي هستند. چنين موسيقي‌هايي به صورت شفاهي منتقل مي‌شوند، بنابراين به ندرت دوبار به يك روش نواخته مي‌شوند.
سبک‌های زیرمجموعه موسیقی ملل؛
آفريقايی، آسيايی، باليوود، سلتيك، اروپايی، هندی، ايسلندی، ژاپنی، كلزمر (Klezmer) و خاور ميانه از جمله زیر ژانرهای موسیقی ملل هستند.
